Ilse Desaeger
"Als ik wel de talen van mensen en engelen zou spreken, maar geen liefde heb, klink ik als een dreunende gong of een schetterende cimbaal. Als ik Gods woord doorgeef, alle diepe dingen doorgrond en alles weet en al het geloof heb, zodat ik bergen kan verzetten, maar geen liefde heb, ben ik niets. Als ik mijn bezittingen stuk voor stuk uitdeel en mijn lichaam geef om te worden verbrand, maar geen liefde heb, dan heb ik er niets aan.
De liefde is geduldig; de liefde is vriendelijk; de liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig en is niet trots; zij kwetst niet, is niet egoïstisch en voelt zich nooit beledigd; zij neemt niemand iets kwalijk; zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid. De liefde beschermt altijd, heeft altijd vertrouwen, verwacht het altijd van God en houdt stand. Aan de liefde komt nooit een einde." (1Kor.13,1-8).
Al verschillende weken brengt God deze tekst onder mijn aandacht. Ik heb het altijd een moeilijke tekst gevonden. Wat ik aanvankelijk las in deze tekst is het volgende. Er staan een aantal eigenschappen die we als christen meestal wel bijzonder vinden: de talen van mensen en engelen spreken, Gods woord doorgeven, diepe dingen doorgronden en alles weten, zijn al bijzonder maar nog redelijk gewoon tegenover wat volgt. Je kan als christen ook een uitzonderlijke inzet hebben: al je bezittingen uitdelen, je lichaam geven om te worden verbrand,… da’s niet het minste. Of je kan een uitzonderlijk geloof hebben: al eens iemand ontmoet die zoveel geloof heeft dat hij bergen kon verzetten? Er zou ontzettend naar opgekeken worden.
Maar tussen al deze bijzondere eigenschappen van christenen door, staat er meteen dat dat allemaal niets is, als je de liefde niet hebt.
En dan wordt er uitgelegd wat liefde is. Het lijstje van wat liefde allemaal is, is op zijn zachtst gezegd veeleisend. Ik vroeg me altijd af: wiens liefde voldoet eigenlijk aan deze eisen?
Ik moet eerlijk zijn, ik heb die tekst jaren een beetje gelaten voor wat hij was, ik kon alleen maar concluderen dat ik niets was en had, en daar kwam ik niet echt veel mee vooruit. Ik was al zolang gewoon geweest om vooral te zien wat ik (nog) niet kon of was. Deze tekst leek me dat nog wat meer onder de neus te wrijven.
Doordat God me telkens terug bracht bij die tekst de voorbije weken, zag ik dat er in de loop van mijn jaren als christen echt wel dingen veranderd waren. Ik ben gegroeid in liefde, al voldoet mijn liefde absoluut niet altijd aan de voorwaarden die Paulus beschrijft. Er zijn momenten dat mijn liefde er wel aan voldoet, en die groeien in aantal.
Hoe is die verandering er gekomen (en is ze nog steeds bezig)? Door de overweldigend grote Liefde van God te gaan ervaren. Door in mijn gebrokenheid op zoek te blijven gaan naar God, me te blijven uitstrekken naar Hem. Eigenlijk hielp het feit dat ik zag wat ik niet was en had me om me uit te strekken naar God. Vaak moeten we tot een punt van zwakte, "het-niet-meer-weten" komen om ons volledig aan Hem over te geven, om niet meer zelf nog bepaalde krijtlijnen te gaan uitzetten…
En toen gingen mijn ogen open voor de boodschap van Paulus. Als hij zegt: "Als je de liefde niet hebt, heb je niets", gaat dat over meer dan onze liefde voor de medemens. Eigenlijk heb je gewoon niets, als je Gods Liefde niet hebt. En door geworteld en gegrond te raken in Gods Liefde, groeit ook diezelfde liefde naar onze medemens. Net als bij een uitgedroogde spons die in water gelegd wordt, en beetje bij beetje dat water opneemt, tot ze doorweekt is, en het water weer kan afgeven, kunnen wij ons laten onderdompelen in de Liefde van Vader, het opslorpen, en het later weer uitdelen.
Maar wat betekent dat dan "Gods Liefde hebben"? Hebben we niet allemaal de Liefde van God? Het klopt dat God houdt van ons allemaal, en dat het ons gratuite gegeven wordt. Nochtans kennen heel veel christenen Jezus, en de Heilige Geest, maar weten niet dat de Vader echt een Vader voor hen wil zijn. Ze nemen God niet echt aan als hun Papa. Je kan het vergelijken met adoptiekinderen die op latere leeftijd geadopteerd worden. Ze hebben geleerd hun eigen boontjes te doppen, te vechten om te overleven, en hebben het vaak moeilijk om in hun nieuwe familie te aarden, om de dingen die gedaan worden te zien als uitingen van liefde, om liefde te ontvangen. Ze krijgen iets aangeboden wat ze nodig hebben, wat genezend is, maar kunnen het (aanvankelijk) niet echt ontvangen. Ze gedragen zich nog steeds als wees, terwijl hun nieuwe ouders hen willen aannemen als echte kinderen. Zo gaat het ook met Gods Liefde. Ze wordt je aangeboden, ze is er, maar wil je ook Zijn kind zijn? Wil je je overgeven aan Hem, Hem helemaal gaan vertrouwen (en het niet steeds beter weten uit wat je vroeger geleerd hebt)? Wil je je laten knuffelen door Hem? Wil je helemaal bij Hem horen? (Of wil je toch een bepaalde afstand bewaren in je nieuwe gezin?) Als die Liefde binnenkomt, dan verandert er wat. En dan kan het zijn dat je af en toe in oude patronen vervalt, het weer helemaal doet zoals je het kent van vroeger, maar Zijn Liefde zal je helpen om er anders naar te kijken. Je zal anders in het leven gaan staan, omdat je je geliefd weet. Je zal uiteindelijk gaan uitdelen van de overvloed die je zelf ervaart, en niet uit prestatiedrang, zucht naar competitie, omdat je gezien wil worden, om jezelf te bewijzen…
God heeft ons gemaakt met een vrije wil, en Hij wil dat we ook actief kiezen om in die liefdesrelatie te stappen. Want daar draait het allemaal om: om relatie met onze hemelse Papa, om intimiteit, je uitstrekken naar Hem, en je overgeven aan Hem. "Neem mijn leven, ik ben van U." En dan gaat het niet om hoeveel tijd je elke dag in de bijbel leest, hoeveel christelijke boeken je al doorgenomen hebt, hoeveel preken je al gehoord hebt… Terwijl dit wel goede dingen zijn. Ze kunnen je helpen om Jezus te leren kennen, en Jezus wijst je naar de Vader. Maar het is zoals in een relatie met je partner: je kan de liefdesbrieven van vroeger herlezen, je kan als man een boek lezen over vrouwen, en als vrouw over mannen, en dat kan je helpen om je partner beter te begrijpen, of iemand kan je vertellen hoe dat mogelijk bij je partner in elkaar zit… Maar als je dat niet op een bepaald moment inbrengt in je relatie, en je je liefde gaat uitdrukken naar je partner toe, dan draagt het niets bij tot de relatie, en zal de liefde die je voelt ook niet beantwoord worden. Je kan zelfs zoveel kennis hebben over huwelijken en relaties dat je andere koppels een stukje op weg kan helpen in hun relatie. Maar als al je energie daar naartoe gaat, en je niet investeert in jouw relatie, gaat die ondertussen stuk, droogt ze uit. Zelfs als je dat in wezen doet om je partner en je gezin te dienen door ervoor te zorgen dat er brood op de plank komt.
Dat is exact wat je ziet gebeuren in heel veel christen levens. Ze leren God kennen en zijn gepassioneerd. Ze lezen in de bijbel, krijgen een hoop bijbelstudie, en leren God nog beter kennen. Ze gaan zich inzetten voor Gods Koninkrijk, maar beetje bij beetje wordt vergeten tijd te maken voor de relatie met God… Of het blijft bij kennis, en inzet, maar de intimiteit ontbreekt.
Nochtans is het deze intimiteit, de relatie met de Vader, die de kern van ons christelijk geloof uitmaakt. God heeft de mens gemaakt voor een liefdesrelatie met Hem. En alles wat je blijer, opgewondener maakt dan deze liefdesrelatie, ook als het wonderen en tekenen zijn, en belangrijke bedieningen die veel mensen bereiken, als het belangrijker wordt dan intimiteit met de Vader, is het een afgod. Het is niet zonder reden dat Hooglied in het midden van de bijbel zit. Als je de affectie, intimiteit, weghaalt blijft er eigenlijk niets meer over. Het is de kern. "Als je de liefde niet hebt, heb je niets".
Deze ideeën zijn de basis van alles wat we organiseren, en in het bijzonder van de soakingavonden. We willen de intimiteit met de Vader centraal stellen. Het maakt niet uit of het over christenen gaat die die intimiteit willen leren kennen, of mensen die ze al wel kennen, maar er meer van willen. Het is goed om actief tijd te maken voor soaking, voor relatie maken met de Vader, dat is een daad van overgave. En we hebben ervaren dat samen soaken vaak sterker is. Dat is omdat er mensen aanwezig zijn die een muur van gebed om de soakers heen zetten. Gods Aanwezigheid is tastbaar tijdens de soakingavonden. En zelfs al ervaren mensen niets, we weten dat ze toch aangeraakt worden. We zijn steeds biddend aanwezig. God liet ons de laatste 2 jaar de kracht daarvan aan den lijve ondervinden. Door te bidden en handen op te leggen, hebben we levens zien veranderen, zelfs al wist de persoon in kwestie niet wat er gebeden werd (en soms zelfs niet dat er gebeden werd!).
God sprak op een bepaald moment tot ons, dat als we wilden dat er dingen zouden veranderen in België, dat het dat was waar we op moesten focussen: mensen in de intimiteit met Vader brengen, en bidden en zegenen. En we weten dat het waar is: het is niet door kennis dat mensen veranderen (al kan het helpen). Zelfs Satan kent Gods woord... Geen vruchtbaarheid, zonder intimiteit en overgave.
Soms wordt er wel eens gezegd: het maakt niet uit wat je op de grond doet, maar wel wat je morgen doet. Komt er vrucht uit voort? Ik geloof van wel, als ik zie hoe Vaders liefde mensen verandert, en hen meer vanuit liefde laat handelen. Maar in essentie gaat het daar zelfs niet om! Je gaat toch ook niet knuffelen en intiem zijn met je partner om morgen je werk beter te doen? Eigenlijk is die tijd op de grond (of in een zetel, of waar dan ook) de kern van alles! We draaien de dingen te gemakkelijk om! We willen wel tijd op de grond doorbrengen als het ons efficiënter maakt in het aanraken van mensenlevens. Maar eigenlijk zouden we de wereld moeten ingaan, zodat anderen kunnen ervaren wat wij ervaren in onze relatie met Vader. Als we niet doordrenkt zijn van die Liefde van de Vader, betekent het allemaal niets.
Om te eindigen nog een quote van Roland Baker (al zijn er in de rest van de tekst ook elementen van hem verweven). Wat wil God echt van ons? Wil Hij dat we de meest verbazingwekkende bergbeklimmers van de wereld worden? De meest efficiënte zakenlui? De beste leerkrachten? Moeten we bewijzen dat we beter zijn, slimmer, succesvoller, superieur? Dat is competitie, zoals al de anderen doen. Dat wil iedereen al. Wat maakt ons anders? We zouden compleet anders moeten zijn, want dat is wat "heiligheid" betekent: "volledig apart gezet", "anders".
Wij zijn het toppunt van Gods creatief verlangen. Wij zijn het waar Hij op rekent om Hem volledige voldoening te schenken. Wat echt belangrijk is, zijn mensen, onze affectie voor Hem. Als je meer opgewonden geraakt over je kerk, je missieproject, je bediening, je manifestaties, pleeg je overspel tegen God. God wil volledig de oorsprong zijn van je emotionele voldoening. De rest is een zijweg, die je afleidt van Hem. God wil jouw affectie. Zelfs de beste projecten kunnen daar niet tegen op.
We bidden dat Vader uw hart kan bereiken, zodat kan binnenkomen hoe belangrijk het is een liefdesrelatie met Hem te hebben. Daarvoor hoef je niet naar onze samenkomsten te komen (het gaat niet om ons, maar om Hem, remember?). Maar natuurlijk is iedereen wel van harte welkom in onze samenkomsten, elke zaterdagavond om 18.30u. Intimiteit met de Vader is onze focus.